Weinig groepen kunnen buigen op zo een geweldige live reputatie als de Schotse folkrock band The Waterboys. Wie eenmaal een live concert van Mike Scott en zijn kompanen heeft beleefd raakt een beetje verslaafd aan het enthousiasme waarmee deze bende ganse zalen in vuur en vlam zet en dit zal vanavond in een uitverkocht concert in De Roma niet anders zijn. De show werd in twee delen opgedeeld met een pauze van vijfentwintig minuten ertussen, zodat iedereen, zowel band als publiek wat kan bekomen. Hoe populair The Waterboys al sinds de jaren tachtig zijn, bleek uit de grote horde fans die al uiterst vroeg aan de ingang stond te drummen om als eerste De Roma binnen te stormen en zo de eerste gelederen te bezetten. Mike Scott alleen al, is zonder zijn muziek een attractie op zich. Zijn zwarte, met glitterende zirconen versierde Stetson worden vergezeld van een opvallende, al even glitterende broek met luipaardmotief en een lang wit-zwart gestreepte mantel, die een T-shirt met het opschrift rock’n roll verbergt. En rock’n roll zullen we op dit wervelend concert krijgen, dat kunnen we getuigen. 

Verleden jaar lieten The Waterboys nog een nieuw, vijftiende album “All Souls Hill” op ons los, een album dat afwijkt van de traditionele sound van rock, folk, of blues, waar de band in de hun topjaren qua populariteit voor stond. Scott is al een tijdje aan het experimenteren met synthesizers en co. en lijkt zich telkens opnieuw te willen heruitvinden. Nu de gekende violist Steve Wickham de band vaarwel heeft gezegd en hij als solist vervangen werd door de uit Memphis, Tennessee afkomstige Brother Paul Brown, ligt het accent ook live, met twee keyboardspelers, nog meer op de toetsen en Brown blijkt een echte tornado op het podium. Hij gaat als een woesteling headbangend tekeer achter zijn keyboard en Hammond en neemt het publiek mee op sleeptouw vanaf de eerste nummers, het melancholische oudje “Strange Boat”, uit het succesvolle “Fisherman’s Blues” en een eerste knallend rockende vuurpijl “Where The Action Is”, waar ook Mike Scott wild solerend tekeer gaat op elektrische gitaar. Tegen dat we twintig minuten later aan het populaire liefdeslied “How Long Will I Love You” zijn aanbeland, dat een grappende Mike Scott blijkbaar voor een bom geld kon verkopen om als song te dienen voor een reclameclip voor kazen met Michael Schumacher, staat heel de zaal al te dansen en mee te zingen. Brother Paul doet er nog een schepje bovenop in het staccato “A Girl Called Johnny”, door met zijn keytar solerend in de meest excentrische rockposes de voorste gelederen van het publiek te bestormen. Eén van de mooiste momenten van het eerste deel van de set wordt echter de onverslijtbare ballade “This Is The Sea”, gespeeld op twaalfsnarige gitaar en begeleid met warme pianonoten. De afsluitende zin “Behold The Sea” klinkt na bijna veertig jaar nog altijd even actueel, waarna het het bluesy “The Lake Isle Of Innisfree”, een cover van de Ierse William Butler Yeats, ons onderdompelt in een Leonard Cohen sfeertje en de loper uitrolt voor een schitterende afsluiter van de eerste set, een uitgesponnen “The Pan Within’”, dat startend en eindigend met een strofe uit Patti Smith’s “Because The Night”, een perfecte cocktail vormt. 

Het is een statig rockend en episch verhalend “My Worries In The Weary Land” dat na de openingstune uit de film  “The Good, The Bad and The Ugly” plechtig het tweede deel mag openen, gevolgd door een heerlijk alt-country moment in “When You Go Away”, dat vanavond een typische Drive-by Truckers shuffle meekrijgt. Ook zijn geboortestad, het Schotse Edinburgh ligt Mike Scott nauw aan het hart en hij neemt op akoestische gitaar de honneurs waar in “Edinburgh Castle”, maar vertelt helaas zijn oude geliefde stad vandaag niet meer te herkennen. Niet getreurd echter, in de hemelse opvolger “Fisher Man’s Blues” schudt iedereen alle treurnis luid meezingend van zich af. Het bluesy eretribuut “My BIke” aan Dennis Hopper en diens film Easy Rider is even een afknapper, maar een agressief rockend “Medicine Bow” en een in Tom Petty stijl klinkend “Long Strange” brengen ons snel terug bij de les. Als definitieve afsluiter zat iedereen te wachten op de meest populaire single van de band en met een uitzinnig meegezongen en gedanste klassieker als “The Whole Of The Moon” werd het gordijn dicht getrokken. 

Na veertig jaar zit er nog geen gram sleet op de live act van The Waterboys, die nog steeds even gegeerd zijn als in hun beginjaren. We misten vanavond wel wat de traditionele viool van Steve Wickham en wellicht wat blazers, maar dit zal The Waterboys zeker niet beletten om de pannen van het dak te spelen als headliner op Blues Peer op 28 mei. Dat wordt gegarandeerd weer een feestje!

Yvo Zels

Meer foto's